-Պապ ջան, ծնունդդ շնորհավոր: Տղեդ գնում ա դիրք պահելու…
Կրտսեր սերժանտ Ռոբերտ Աբաջյանի` ապրիլի 1-ին հոր հետ ունեցած վերջին հեռախոսազրույցն
էր. զինվորը շտապեց իր կյանքի գնով հայրենի հողը պահելու:
Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության պետական սահմանը պաշտպանելիս ցուցաբերած բացառիկ
քաջության ու արիության համար ԼՂՀ ՊԲ N զորամասի
չորրորդ հրաձգային վաշտի երկրորդ հրաձգային դասակի ջոկի հրամանատար, կրտսեր սերժանտ
Ռոբերտ Աբաջյանը հետմահու պարգեւատրվեց «Արցախի հերոս» ԼՂՀ բարձրագույն կոչմամբ ու «Ոսկե արծիվ» շքանշանով:
15 ամիս բանակում ծառայած 19-ամյա Ռոբերտ Աբաջյանն առաջինն է, ով, կրտսեր սերժանտ
լինելով, բարձրագույն կոչման է արժանանում:
Արցախի հյուսիսարեւելյան ուղղությամբ տեղակայված հենակետի մոտից թշնամու զինուժի
մեծաթիվ զորքը երկու անգամ փորձեց ներթափանցել ու գրավել այն դիրքը, որտեղ գտնվում
էր Ռոբերտ Աբաջյանը: Նույն դիրքի անձնակազմից էին նաեւ վաշտի հրամանատար, կապիտան Արմենակ
Ուրֆանյանը, գնդացրորդներ Քյարամ Սլոյանն ու Անդրանիկ Զոհրաբյանը: Երկու ժամ շարունակ
նրանք համառ մարտ վարեցին թշնամու գերակայող ուժի հետ` մինչեւ վերջին շունչն ու փամփուշտը
կռվեցին հանուն մի կտոր հողի` մնալով հավերժ հերոսներ, ովքեր իրենց կյանքի գնով թշնամու
առաջ փակեցին Մարտակերտի դուռն ու նրան թույլ չտվեցին մոտենալ Սեյսուլանին:
«Մենք Մոսկվայում էինք, վաղ առավոտյան Երեւանից լուր ստացանք, որ պատերազմ է սկսվել,
գնացինք եկեղեցի, մոմ վառեցինք ու ամուսնուս հետ վերադարձանք Հայաստան: Ռոբերտի հետ
այլեւս խոսել չկարողացանք: Տեղեկություն ստացանք, որ ոտքից վիրավորվել ու հոսպիտալում
է: Լուրեր էին պտտվում, որ կան զինվորներ, ովքեր փախել են. երբ փորձում էի հույս փայփայել,
թե Ռոբերտը նրանցից մեկն է, փրկվել է, աչքիս առաջ էր հայտնվում նրա զայրույթն իմ մտածածի
հանդեպ ու գիտակցում էի` ինքն իրեն կսպանի, բայց երբեք կռվից չի փախնի», - պատմում
է հերոսի մայրը` Աննան:
