ՈՒրախությունը մտերմացնում է, իսկ վիշտը՝ համախմբում:
ՈՒրախ մարդուն ողջ աշխարհը ուրախ է երևում:
Միայնակ ուրախանալը փոքր-ինչ տխուր բան է:
Երջանկությունից մարդիկ ավելի են հիմարանում, քան դժբախտությունից:
Ծիծաղը երջանկության չափանիշ չէ:
Ագահությունն ու երջանկությունը երբեք իրար չեն հանդիպել. զարմանալի չէ, որ նրանք
անծանոթ են:
Բախտը հոգնում է միևնույն մարդկանց մշտապես քաջալերելուց:
Ծիծաղել հարկավոր է, չսպասելով երջանկությանը, որ չմեռնես չծիծաղած:
Երջանկությունը նման է արեգակի: Որպեսզի մարդու համար լավ լինի, հարկավոր է գոնե
ոչ մեծ ստվեր:
Բախտի անիվին դյուրին է հետևել:
Երջանկութունը անվրդովության պտուղը չէ, նա ինքն անվրդովություն է:
Նա չէ երջանիկ, ով այդպիսին է թվում ինչ-որ մեկին, այլ նա, ով իրեն զգում է այդպիսին:
Ցավը դաժանություն է, ուրախությունը քնքշություն, սակայն ուրախությունն ավելի զորեղ
է:
Նա, ում երջանկությունը չափից դուրս է երես տալիս, դառնում է տխմար:
Կյանքում մի անգամ բախտը բախում է յուրաքանչյուր մարդու դուռը, բայց շատ դեպքերում
մարդն այդ ժամանակ նստած ե լինում հարևան գինետանը և չի լսում նրա բախյունը: